SZAŁ NARCYZA

Chcecie wiedzieć co Zeus powiedział do Narcyza?

«Lepiej uważaj na siebie,

Twoja ociekająca powierzchownością kryza

nie podoba się w żadnym niebie!»

To tak jakby klucz nieznajomy,

pozbawiał jego umysł posłuszeństwa,

mieszał w nim zdrowe neurony,

doprowadzał superego do szaleństwa.

Wszędzie tam, gdzie postawił stopę,

Jego pobudki były płytkie i liche,

był głuchy na słowa Kefisosa i Liriope,

nic nie mogło uzdrowić jego psyche.

Nic nie docierało do niego,

bo Narcyz miał serce jak z wosku,

obojętnością obdarzyłby każdego,

nawet gdyby jego życie wisiało na włosku.

«Miłość jest złem, serce to ułuda,

to ckliwe herosów przypadłości,

moje ciało może sprawiać istne cuda,
nigdy żaden płomień w nim nie zagości».

Lecz…

kochały go nimfy w wodach i lasach,

a on odrzucił oradę o imieniu Echo,

pozbawił życia młodego Amejniasa,
bo na myśli miał tylko jedno:

«Aby dopełniła się rozpusta,

powiedzcie duchom w niebie,

że celebruję wszystkie lustra,

bo obchodzę tylko siebie!».

Nemezis gniewna, córa Nyksu,

sprawiedliwości i zemsty bogini,

rzuciła czar na wody Styksu,

by Narcyz zapłacił za swe winy.

Rzeka dla niego stała się udręką,

emocje przelał na swe oblicze,

nigdy nie mógł dosięgnąć go ręką

i tak zgasło jego życie buntownicze.

Od tego czasu działo się źle,

nieodwzajemnione były jego zaloty,

nad brzegiem spędzał całe noce i dnie,

zakochany w sobie, umarł z tęsknoty…