BŁYSK POLITURY DĘBOWYCH DESEK

/mojej matce Elżbiecie z okazji imienin, z wyrazami miłości, 18.06.2015 r./

wiem, że Twój własny portret

o nazwie – przedświt epilogu,

wydrążony zostanie ścieżkami – starość,

niczym koryta wyschniętych, wysłużonych rzek

na mapie opatrzonej co raz to nową legendą –

…20, 30…50, 60…i dalej

dalej?

ile? ile jeszcze?

któż odpowie?

któż zna topografię żywota…

Emmanuelu?

Emmanuelu, zaklinam Cię!

uchyl arkana exitus letalis[1]…

wiem, że będę trwał do końca

jak cień – descendent [2] Twego pokolenia,

w poszanowaniu Twej sędziwości,

owoc Twojego świadomego wyboru –

niech się stanie cud życia,

ja, filiacja[3] Twa doskonała!

i nagle, bez zapowiedzi…

wiem, że zatrwoży mnie

błysk politury dębowych desek,

mimika będzie powstrzymywać mnie mimowolnie

od nałożenia makijażu – łzy bólu,

w drodze, wśród lamentującego korowodu –

na nas też przyjdzie pora…

powtarzać będę nieodrodne libretto – dlaczego?

rozbijające się o klif mego frasunku…

i wierzyć usilnie, że Ty,

zaklęta jedynie jesteś w letargu –

oczekiwanie

z obliczem idyllicznym –

ufam

cóż mi będzie po anielskich orszakach,

po duszącej, ciężkawej woni dymu

uświęconych kadzideł,

rozpływającego się w powietrzu

niczym alegoria ludzkiego losu…

dyfuzja tajemnych składników – życie, śmierć

smagać Cię będą promienie słońca niewinne,

niejako reflektory, krzyczące mocnymi strugami –

patrzcie! główna wedeta [4] dramatu!

nawet wtenczas kiedy wścibski deszcz

także postanowi przygodnie zanieść się płaczem,

usilnie pragnąc ukryć cudze krople

i jakoby ściszyć zawodzenie rozpaczy?

wiem, że będzie mi odtąd brakować

Twych instrukcji do obsługi życia –

zatrzymaj się, przemyśl, ja radzę!

klucz przestanie pasować do zamka?

z mechanizmem –

Ty – metoda, ja – wykonawca,

czasem zawadiaka, toporny uczeń…

wiem, że przerazi mnie

brak Twej powszedniej obecności,

która stanie się jeno stertą

wyblakłych fotografii, negatywów reminiscencji,

odbitych nieraz gdzieś w natłoku myśli…

proces przywodzenia –

uosobienie twarzy stop.

włosów stop. uśmiechu stop.

głosu stop.

wciąż pamiętam stop.

i czas, wyrozumiały jegomość Chronos

zabliźni ranę, drzazgę

bez ustanku wbitą w kier w mych piersiach

na wieczność mej doczesności,

ukoi zamyślenie ponure, somatyczną zadumę

i łkanie, kwilenie bezbronne –

wróć, nie zostawiaj!

i tylko słyszę…

cyk, cyk, cyk…

wskazówki bezlitosnego zegara

z tarczą prozaicznej teraźniejszości,

z bezwzględnymi ślepiami cyfr –

życie – sekundnik,

kiedy odejdziesz? – mała wskazówka,

a kiedy powrócisz? – duża wskazówka

cyk, cyk, cyk…

nieubłaganie przemija!

cyk, cyk, cyk…

będę pamiętał!

cyk, cyk, cyk…

nie zatrzyma go żadna dusza!

cyk, cyk, cyk…

będę czekał…

mamo

---

[1] śmierć 

[2] krewny w linii zstępnej, np. syn wzajemny 

[3] stosunek dwóch osób lub rzeczy, z których jedna pochodzi od drugiej

[4] daw. sławna aktorka